احادیث مربوط به سخن و زبان (راستگویى)

امام صادق علیه السلام :

إِنَّ الصّادِقَ أَوَّلُ مَن یُصَدِّقُهُ اللّه عَزَّوَجَلَّ یَعلَمُ أَنَّهُ صادِقٌ وَتُصَدِّقُهُ نَفسُهُ تَعلَمُ أَنَّهُ صادِقٌ؛
راستگو را نخستین کسى که تصدیق مى کند، خداى عزوجل استکه مى داند او راستگوست و نیز نفس او تصدیقش مى کند که مى داند راستگوست.

کافى، ج2، ص104، ح6

امام صادق علیه السلام :

إِنَّ اللّه عَزَّوَجَلَّ لَم یَبعَث نَبیّا إِلاّ بِصِدقِ الحَدیثِ وَأَداءِ المانَةِ إِلَى البَرِّ وَالفاجِرِ؛
خداى عزوجل هیچ پیامبرى را نفرستاد، مگر با راستگویى، وبرگرداندن امانت به نیکوکار و یا بدکار.

کافى، ج2،ص104، ح1

امام على علیهالسلام :

أَربَعٌ مَن أُعطیَهُنَّ فَقَد أُعطىَ خَیرَ الدُّنیا وَالخِرَةِ صِدقُ حَدیثٍ وَأَداءُ أَمانَةٍ وَعِفَّةُبَطنٍ وَحُسنُ خُلقٍ؛
چهار چیز است که به هر کس داده شود خیر دنیا و آخرت به اوداده شده است: راستگویى، اداء امانت، حلال خورى و خوش اخلاقى.

غررالحکم، ج2، ص151، ح2142

امام على علیهالسلام :

اَلصّادِقُ عَلى شَفا مَنجاةٍوَکَرامَةٍ وَالکاذِبُ عَلى شُرُفِ مَهواةٍ وَمَهانَةٍ؛
راستگو در آستانه نجات وبزرگوارى است و دروغگو در لبه پرتگاه و خوارى.

نهجالبلاغه، خطبه 86

رسول اکرمصلى الله علیه و آله :

عَلَیکُم بِالصِّدقِ فَاِنَّهُ مَعَ البِرِّ وَ هُما فِى الجَنَّةِ وَ ایّاکُم وَ الکِذبِفَاِنَّهُ مَعَ الفُجورِ وَ هُما فِىالنّارِ ؛

شما را سفارش مى کنم بهراستگویى، که راستگویى با نیکوکارىهمراه است و هر دو در بهشت اند و از دروغگویىبپرهیزید که دروغگویى همراه با بدکارى است و هر دو در جهنم اند.

نهج الفصاحه، ح 1976

امام صادقعلیه السلام :

اُنظُر ما بَلَغَ بِهِ عَلىٌّ علیه السلام عِندَ رَسولِ اللّه صلى الله علیه و آله فَالزَمهُ فَإِنَّعَلیّا علیه السلام إِنَّما بَلَغَ ما بَلَغَ بِهِ عِندَ رَسولِ اللّه صلى اللهعلیه و آله بِصِدقِ الحَدیثِ وَأَداءِ المانَةِ؛
بنگر على علیه السلام با چه چیزآن مَقام را نزد پیامبر خدا صلى الله علیه و آله پیدا کرد همان را پیروى کن. هماناعلى علیه السلام آن مقام را نزد پیامبر خدا صلى الله علیه و آله با راستگویى وامانتدارى بدست آورد.

کافى، ج2، ص104،ح5

رسول اکرمصلى الله علیه و آله :

اَلصِّدقُ طُمَنینَةٌ وَ الکَذِبُ ریبَةٌ ؛

راستگویى [مایه] آرامش و دروغگویى [مایه] تشویش است.

نهج الفصاحه، ح 1864

امام صادقعلیه السلام :

اَلمَکارِمُ عَشرٌ ،فَإنِ استَطَعتَ أن تَکونَ فیکَ فَلتَکُن... : صِدقُ الَبسِ ، وَصِدقُ اللِّسانِ ،وَأداءُ الأمانَةِ ، وَصِلَةُ الرَّحِمِ ، وَإقراءُ الضَّیفِ ، وَ إطعامُ السّائِلِ، وَالمُکافاةُ عَلىَ الصَّنائعِ ، وَالتَّذَمُّمُ لِلجارِ ، وَالتَّذَمُّ مُلِل صّاحِبِ ، وَرَأسُهُنَّ الحَیاءُ؛
مکارم ده تاست : اگر مى توانى آنها راداشته باش ... : استقامت در سختى ها، راستگویى، امانتدارى، صله رحم، میهمان نوازى،اطعام نیازمند، جبران کردن نیکى ها، رعایت حق و حرمت همسایه، مراعات حق و حرمت رفیقو در رأس همه، حیا.

غررالحکم، ج6، ص441،ح 10926